عزیز من

عزیز من !
دو نیمه ، زمانی به راستی یکی می شوند و از دو «تنها» یک «جمع کامل» می سازند که بتوانند کمبود های هم را جبران کنند، نه آنکه عین مطلق هم شوند، چیزی بر هم مضاف نکنند و مسائل خاص و تازه یی را پیش نکشند.....
پس، بانو ! 
بیا تصمیم بگیریم که هرگز عین هم نشویم.
بیا تصمیم بگیریم که حرکات مان، رفتارمان، حرف زدن مان، و سلیقه مان، کاملاً یکی نشود.....
و فرصت بدهیم کخ خرده اختلاف ها، و حتّی اختلاف های اساسی مان، باقی بماند.
و هرگز، اختلاف نظر را وسیله ی تهاجم قرار ندهیم ......
عزیز من ! بیا متفاوت باشیم!

 نادر ابراهیمی
چهل نامه ی کوتاه به همسرم