بده آن باده

بده آن بادۀ دوشین که من از نوشِ تو مستم
بده ای حاتمِ عالَم، قدحِ زَفت به دستم

ز من ای ساقیِ مردان، نَفَسی روی مگردان
دلِ من مشکن اگر نه قدح و شیشه شکستم

قدحی بود به دستم، بفکندم، بشکستم
کفِ صد پایِ برهنه من از آن شیشه بخستم

تو بدان شیشه پرستی که ز شیشه است شرابت
میِ من نیست ز شیره ز چه رو شیشه پرستم

بکَش ای دل، میِ جانی و بُخسب ایمن و فارغ
که سرِ غُصه بُریدم ز غم و غصه برستم

دلِ من رفت به بالا، تنِ من رفت به پستی
منِ بیچاره کجایم؟ نه به بالا، نه به پستم

چه خوش آویخته سیبم! که ز سنگت نشکیبم
ز بلا چون بشکیبم من اگر مستِ الستم؟

تو ز من پُرس که این عشق چه گنج است و چه دارد
تو مرا نیز از او پرس که گوید چه کَسستم

به لب جوی چه گردی؟ بِجِه از جوی، چو مردی
بِجِه از جوی و مرا جو، که من از جوی بجستم

فَلَئِن قُمتَ اَقَمنا وَ لَئِن رُحتَ رَحَلنا
چو بخوردی تو، بخوردم، چو نشستی تو، نشستم

منم آن مستِ دُهلزن که شدم مست به میدان
دُهلِ خویش چو پَرچم به سرِ نیزه ببستم

چه خوش و بیخود شاهی، هله خاموش چو ماهی
چو ز هستی برهیدم، چه کَشی باز به هستم؟


مولانا