هر روز

هر روز مي پرسي كه : آيا دوستم داری ؟

من جای پاسخ بر نگاهت خيره می مانم

تو در نگاه من چه می خواني نمی دانم

اما به جای من تو پاسخ می دهي : آری!

ما هر دو می دانيم

چشم و زبان، پنهان و پيدا، راز گويانند

و آن ها كه دل با يكدگر دارند

حرف ضمير دوست را ناگفته می دانند

ننوشته می خوانند

من "دوست دارم" را

پيوسته در چشم تو می خوانم

نا گفته،می دانم

من،آنچه را احساس بايد كرد

يا از نگاه دوست بايد خواند

هرگز نمی پرسم

هرگز نمی پرسم كه : آيا دوستم داري

قلب من و چشم تو می گويد به من " آری "

فریدون مشیری